મારી પાસે એક સૂરજ છે
મારો પોતાનો
સંતાડેલો
અંદર જ્યારે કશું જ ન બચે
સાવ અંધારું થઈ જાય
ત્યારે
હું એને પેટાવું છું
ને
એની હૂંફ રેલાઈ જાય છે
પગથી માથા સુધી
એના તડકાના ટુકડાઓની
ચાદર ઓઢી
હું નિરાંતે સુઈ જાઉં છું
ઘસઘસાટ
પડખું ફરી
ઘોર અંધારી રાત તરફ…
~ લતા હિરાણી
*****
પ્રકાશિત > શબ્દસૃષ્ટિ > 4-2014
ગુજરાતી કવિતાચયન 2014
સરસ કાવ્ય
આભાર વારિજભાઈ.
લતાબેન આપની રચના ખુબ ગમી દરેક ને પોતાનો સુરજ હોય છે વાહ અભિનંદન
આભાર છબીલભાઈ.
આદરણીય લતાજી, આપ ખરેખર અછાંદસ કાવ્યોના મહારથી છો. ખૂબ જ સરસ કાવ્ય.
આભાર આપનો મેવાડાજી.
આ સૂરજ તો આતમદીપ. આત્મજ્યોતિના અજવાળે શબ્દના પ્રકાશથી
મળતો આ સૂર્ય અનોખો છે.
આભાર હરીશભાઈ.
ખૂબ જ સુંદર!
આભાર ચંદ્રશેખરભાઈ.
વાહ, લતાબેન… પોતાનો સૂરજ.. ખૂબ સરસ કવિતા
આભાર રેખાબેન.
બહુ જ સરસ રચના, સુંદર રૂપકો અને ભાવ ની તો વાત જ શું કરવી.આખી રચના સંઘેડાઉતાર.અભિનંદન લતાબેન.