🥀 🥀
તડકો ચીરીને સ્હેજ ત્રાંસો કર્યો
તો દડ્યાં ઝાકળનાં ચારપાંચ ટીપાં…
કાચા પરોઢિયાને કાંટો વાગે ને પછી
ટશિયો ફૂટે ને એમ ફૂટતો,
ઊગમણા પડખામાં પાટું મારીને રોજ
બાંધેલો સૂરજ વછૂટતો,
શરમાતી લ્હેરખીને હોડમાં મૂકીને
બધાં ઝાડવાંઓ ચીપે ગંજીપા…
ઊડતા પંખીનો જોઈ પડછાયો
પાંદડાંઓ વીંઝે પોતાની પાંખ વામણી,
કલરવની પાલખીમાં હેમખેમ નીકળવા
સાંજ લગી બેસે લજામણી,
ચાંદાની ચાનકીને ચૂલે ચડાવી
કોઈ ધ્રાસકાઓ ફૂંકે માલીપા…
~ વિનોદ જોશી
તડકો ત્રાંસો થઈને આવે એ ઝાકળનો સમય ! વાહ રે કવિતા !
સૂરજ ‘ઊગતો’ એવું હજજારો વાર વાંચ્યું, સાંભળ્યું પણ રાતના પડખામાં પાટું મારીને ‘સૂરજ વછૂટતો’ તો આ કવિ જ કહી શકે ! કે આ જ કવિ ઝાડવા પાસે ગંજીપો ચીપાવી શકે.
નિતનવા કલ્પનોનો લીલોછમ દરિયો જાણે !
‘હરિ તારા હાથ વખાણું કે…..’ વિનોદભાઈના ગીતો આવું ગવડાવી શકે.
🥀 🥀
ખાલી રાખી મને, ભર્યા શ્રાવણમાં…
વળી ક્યાંક વ૨સીને અંતે આવ્યો તું આંગણમાં,
ભર્યા શ્રાવણમાં…
તારા મઘમઘ મનસૂબાને વળગી કોઈ ચમેલી,
ટળવળતી રહી ખુલ્લી મારી ડૂસકાં ભરતી ડેલી;
તરસબ્હાવરી હું ક૨માઈ લૂથી લથપથ રણમાં,
ભર્યા શ્રાવણમાં…
તારા અણથક ઉજાગરાએ ભર્યો પારકો પહેરો,
ફૂટેલા પરપોટામાં હું ભ૨વા બેઠી લહેરો;
ગઈ હારને હારી, લઈને મોતી હું પાંપણમાં,
ભર્યા શ્રાવણમાં…
~ વિનોદ જોશી
પોતાનો પ્રિય અન્ય સંગે રાગરંગ ખેલે ત્યારે સ્ત્રીની વ્યથા તો જેણે ભોગવી હોય એ જ જાણે !
કલ્પનો અને કાવ્યકલાથી કાવ્ય ઝળહળે છે.
🥀 🥀
પ્રિયતમ, સેજ સજાવું…
સંગ સલૂણો ધરી ચિત્તમાં સહજ સ્પંદ સહેલાવું…
રંગભવન રતિરાગ રસીલું,
અંગ ઉમંગ સુગંધિત ઝીલું;
કમળપત્રથી કોમળ મંજુલ હૃદયકુંજ છલકાવું…
પ્રિયતમ, સેજ સજાવું…
મન વિહ્વળ, તન તૃષિત સુહાગી,
પુષ્પિત નિબિડ નિશા વરણાગી;
તંગ અંગથી સરી જતો ઉન્માદ અનંત બિછાવું…
પ્રિયતમ, સેજ સજાવું…
~ વિનોદ જોશી
સંસ્કૃતમંડિત, અતિ સુગંધિત શૃંગારકાવ્ય
વિનોદભાઈ ના બધાજ કાવ્યો ખુબ સરસ ખુબ ગમ્યા
વાહ, ખૂબ જ કાવ્યો.
વિનોદ જોશીની કવિતાઓ એટલે નાજુક કોમલ કાવ્ય પદાર્થની જૂઈ જેવી મંદ મીઠી સુગંધ
કલરવની પાલખીમાં હેમખેમ નીકળવા
સાંજ લગી બેસે લજામણી,…
ભાવનગરનું ગૌરવ, વિનોદ જોશીની સરસ રચનાઓ.
સરયૂ પરીખ.