🥀 🥀
*એક વૃદ્ધાની સાંજ*
જાળી ઉપર ગૂંચવઈ ગયેલો સાંજનો તડકો નિહાળી
ઊન ગૂંથતાં આંગળાં ઘરડાં અચાનક કંપમાં અટકી ગયાં.
ચ્હેરા ઉપર કરચોલીઓની ભુલભુલવણી મહીં
આછો ફફરતો ભાવ એકાએક તે અટવઈ ગયો.
ભારમાં પ્હેલાં નમી પાંપણ ફરી ઊંચકઈ
હવામાં સ્થિર ના થઈ તહીં….
ધ્રૂજતી લથડી રહેલી આંખની કીકી
પૂછે :
‘એ કોણ છે?
ને હોઠ પર અંગાર આ કોણે મૂક્યો?
ને લોહી આ કોનું હસે છે?’
જાળી ઉપર અંધાર ત્યાં ગૂંચવઈ ગયો.
ઊન ગૂંથતાં આંગળાં ઘરડાં અચાનક કંપ લેતાં કામમાં લગી ગયાં.
~ નલિન રાવળ (17.3.1933 – 5.4.2021)
🥀 🥀
*એક વૃદ્ધની સાંજ*
અંધાર ધીરે ઓરડાની ભીંતને બાઝી રહ્યો.
તાપણીના તાપને સરખો કરી
બરછટ હથેળી
આંખમાં આવી ચડેલી ઊંઘને લૂછી
પડી પાસે ન જે તે ચીજને ફંફોળવા મથતી રહી.
હલબલ્યો અંધાર–
ને કો હણહણાટી અશ્વની
બેવડ વળ્યા આખા જરઠ એ દેહમાં ઊતરી ગઈ.
આગનો લબકાર ઊંડા અંધકારે વેગથી દોડી ગયો.
શંખનો રવ ઘોર મજ્જા-માંસ-અસ્થિ-નસનસે પ્રસરી વળ્યો.
બે આંખ
(વેરઈ જતી તૂટતી નજરને ગોઠવી)
જુએ :
અધર પરની ભીંસ… ને કાળી ચમકતી ભ્રૂ પરે પ્રસ્વેદનાં ટીપાં,
અને બે સ્નિગ્ધ સ્તનનો કંપ…
બે કાન
(વેરઈ જતા તૂટતા અવાજો ગોઠવીને)
સાંભળે :
ભીના ગરમ બે હોઠમાંથી એકદમ ઉચ્છ્વાસમાં
ઊથલી પડેલા શબ્દનો છણકો, ‘અરે, ચાબુક જો ચોડી દીધો!’
બરછટ હથેળી
આંખમાં આવી ચડેલી ઊંઘમાં લૂછી
પડી પાસે ન જે તે ચીજને ફંફોળવા મથતી રહી.
વૃદ્ધનો આછો ફફડતો શ્વાસ
ત્યાં બબડી ઊઠ્યો, ‘ચાબુક રે ચોડી દીધો!’
~ નલિન રાવળ (17.3.1933 – 5.4.2021)
વાહ, સરસ. વૃધ્ધની કવિતા ખાસ ગમી.