રાત ઘણી લાંબી હતી
અંધકાર ઘણો ઘેરો
અંધારે અટવાતાંયે મેં બારી ખોલી
ઉજાસની આશામાં
અંદરનો અને બહારનો અંધકાર
એકમેકમાં ઓગળી રહ્યા
ખુલ્લી બારીમાંથી ધીમે ધીમે રંગહીન હવા આવી
મારી આંધળી લાગતી આંખોને મૃદુતાથી થપથપાવી
પછી આવ્યો એક નાનકડો આગિયો
કેવી તણખા જેટલી જ ઝબુકતી રોશની !!
પણ, મારી આંખોને દૃષ્ટિનો અહેસાસ કરાવી ગઇ
થોડી વાર પછી પંખીના કલરવ સાથે આવ્યું
એક કોમળ કિરણ
હળવા ઉજાસે અંધકારને બહાર ધકેલ્યો
ને પાછળ આવ્યો ઝળહળતો સૂરજ
મારી આંખો ઝૂકી ગઇ
દૃષ્ટિ સ્વચ્છ થઇ ગઇ
બારી ઊઘડતાં સીધો જ સૂરજ આવ્યો હોત તો ?
તો
હું
સાચે જ અંધ થઇ જાત !! ………
~સુચિતા કપૂર
લાંબી નિરાશા પછી ધીમે ધીમે જાગતા આશાવાદ અને એના પ્રત્યેની સમજણ સરસ પ્રતીકોથી વ્યક્ત થઇ છે. ‘આંખો ઝૂકી ગઇ અને દૃષ્ટિ સ્વચ્છ થઇ ગઇ !!’ નિરાશામાંથી આશામાં જવાની આ પ્રક્રિયા ધીમે અને નાજુકાઇથી થાય એ કેટલું જરૂરી છે !
સાભાર – 1. ‘સિડલિંગ’ 2. ‘કશિશ’ કાવ્યસંગ્રહો
11.3.21