એણે કાંટો કાઢીને મને દઈ દીધું ફૂલ
હું તો છાતીમાં સંઘરીને લાવી બુલબુલ…
પછી ઢોલિયે જરાક પડી આડી તો,
અરે ! અરે ! ટહુકાથી ફાટફાટ ચોળી,
ઓશીકે બાથ ભરી લીઘી તો,
ફર્ર દઈ ઊડી પતંગિયાની ટોળી;
મારે કંદોરે લળી પડી મોતીની ઝૂલ,
મેં તો શરમાતી ઓઢણીમાં સંતાડી ભૂલ.
હવે દીવો ઠારું? કે પછી દઇ દઉં કમાડ?
હું તો મૂંઝારે રેબઝેબ બેઠી,
આઘી વઈ જાઉં પછી ઓરી થઈ જાઉં
પછી પગલું માંડું તો પડું હેઠી!
હું તો પડછાયો પાથરીને કરતી ‘તી મૂલ,
કોઈ મારામાં ઓગળીને પરબારું ડૂલ…
~ વિનોદ જોશી
પ્રેમમાં પડ્યા પછી છાતીમાં બુલબુલના ચહેકાટ ફૂટે જ… ઓઢણીમાં સંતાડી ભૂલ…. વારી જવાય કવિના કલ્પનો પર…. લયકારી અને સૌરાષ્ટ્રની મીઠી બોલી….. આહા….
*****
ગીત કવિ શ્રી વિનોદ જોશીની આ રચના માટે ‘અદ્ભૂત’ જ કહેવું પડે.