To Thee, first,From the clouds of Whose mercy is bornThe rose of my garden, I look!Let the praise of Thy love the beginning adornOf the verse of my book. AthirstFor Thy love are my body and soul;Like Mansur the grains of this clod,My body, cry out—They are parts, Thou the whole,Themselves they are God. The
આપવા ઈચ્છે આપવા ઈચ્છે તો આપે છે ઘણુંશું નથી દરિયાની પાસે છે ઘણું શી ખબર મારી જવાનીની તનેપૂછ દરિયાને એ જાણે છે ઘણું પ્રાણ પણ ક્યારેક તો ઓછો પડેસત્ય સારું, પણ એ માગે છે ઘણું હું તો જોઉં જંગલી પારેવડાંએ કહે છે,તું વિચારે છે ઘણું ગા ભલે ગુણગાન તું વરસાદનાંદોસ્ત,શબનમ પણ ઉગાડે છે ઘણું એ
Dreams Beloved dreamsDance, dance every dayOn my mind’s floor Amidst harsh realityUnder a frying pan skyAnd caught in a dust storm At middayA cool, green and flowery shadeYou dreams for me prepared…. ~ Balamani Amma ***** સ્વપ્ન પ્યારાં સ્વપ્ન !!નૃત્ય કરો નિશદિનમન ઉપવનના આંગણમાં.. કઠોર વાસ્તવ ચારેકોરધર્યું ઉપર ધગતું આકાશધૂળભર્યા ઘેરા વંટોળેઅટવાયાં પળના
The Maggots At sunset, on the river ban, KrishnaLoved her for the last time and left…That night in her husband’s arms, Radha feltSo dead that he asked, What is wrong,Do you mind my kisses, love? And she said,No, not at all, but thought, What isIt to the corpse if the maggots nip? – Kamala Das
No, I’ll not take half of the anything! Give me the whole sky! The far- flung earth! Seas and rivers and mountain avalanches- All these are mine!I w’ll accept no less! No, life, you cannot woo me with a part. Let it be all or nothing! I can shoulder that! I don’t want happiness in
પ્રશ્ન શું હશે ઉદ્વેગની ગતિ? કેટલા વેગે આગળ વધતો હશે નિસાસો? ધાર કે હું એક આંસુ સારું આજ સવારે તારા સાટું તો શું મળશે તને રાત સુધીમાં? જોઈ શકીશ તું નરી આંખે ઉલ્કાઓને જ્વાળાઓમાં ઘેરાતી પ્રવેશતી તારી રાતના આકાશમાં લઈ આંદોલનોના તેજ લિસોટા અનુભવી શકીશ તું એના ભીના સ્પર્શને એમાં સંતાયેલા મારા દર્દની સુવાસને મારી
‘I Am Not I’ I am not I. I am this one walking beside me whom I do not see, whom at times I manage to visit, and whom at other times I forget; who remains calm and silent while I talk, and forgives, gently, when I hate, who walks where I am not, who
Remembering Smita Patil Always on the runChasing our dreamsWe met each time – At baggage claimsVIP lounges Check- in counters Stood a while togetherAmong gaping crowdsSpoke, unspoken words Yearning to shareYet afraid, afraid Of ourselves All around usPeople cheering, leeringAnd we, like spectaclesAmidst all the madness Trying to live a moment Of truthA glance, a touchA
