(શિખરિણી) દિવાળી અંધારે પુલકિત કરે દીપદ્યુતિથીબધું જૂનું ભેગું વરસભરનું છેવટ થતુંસફાઈ તેની રે કરજ ગણીને આ દિવસમાં-થતી; ભેગાભેગું કંઇક નિજનું ચાલી ય જતું… અમે જૂના વર્ષે ગફલત કરી એ પરખતાકર્યા કૈં ગુનાઓ,ગરબડ કરી ખોટું સમજીઉનાળાની રાતે પવનપયનું પાન ન કર્યુંશિયાળે સૂર્યોનું સુખ નવ ગ્રહ્યું,કુંઠિત થયાં…. અમે તો વર્ષાની નવલ સરવાણી ય ન ઝિલીૠતુઓ આપે છે
લ્યો આવી ગઈ દિવાળી દર વર્ષે આવે તેમ,આ વખતે તો સ્વયં પ્રગટીએ ચલો દીવાની જેમ. ઉદાસીઓના ફટાકડાઓ ઝટપટ ફોડી દઈને,ચહેરા ઉપર ફૂલઝડી સમ ઝરતું સ્મિત લઈને;કોઈ પણ કારણ વિના જ કરીએ એકમેકને પ્રેમ…આ વખતે તો સ્વયં પ્રગટીએ ચલો દીવાની જેમ. સૌની ભીતર પડ્યો હોય છે એક ચમકતો હીરો,ચલો શોધીએ ભીતર જઈને ખુદની તેજ-લકીરો;ભીતર ભર્યું જ
વાદળ પહેરી પહાડો ઊભા જળ પહેરીને ઝાડદૂર મલકનાં જળ સંદેશા ઝીલ્યા કરતાં તાડ . પછીત સુધી પાણી આવ્યાં ઉંબર સુધી ઘાસઘર આખામાં ફરી વળી છે અંધકારની વાસ. શૃંગે શૃંગે વાદળ બેઠાં ખીણોમાં રોમાંચવૃક્ષ વેલને ચહેરે ચહેરે ચોમાસું તું વાંચ. ‘નવવધૂની આંગળીઓ શી’ ફરી રહી તરફેણખેડાતાં ખેતરને નીરખે ઘીની ધારે નેણ. અવાવરુ ખૂણામાં સૂતો આળસ મરડે
🥀 🥀 તમારા કહેવાતા પ્રેમમય વિશ્વમાં- જીવનનો હિસાબ માંગતા ઘડિયાળના કાંટા છે,ત્વચા ઊતરડી નાંખતા પ્રેમના નહોર છે, સ્પર્શતી આંગળીઓમાં થીજી ગયેલી નદીઓ છે,ચૂમતા હોઠમાં ઘસડાઈ આવેલો નર્યો કાંપ છે, આલિંગવા આવતા હાથમાંસંબંધના કજળી ગયેલા દીવાની વાસ છે. સતત વાતા વાવાઝોડાથી કંપી કંપીને હું સૂક્કુંભઠ્ઠ વૃક્ષ થઈ ગઈ છું. હું વિનવું છું- તમારું પ્રેમમય વિશ્વ પાછું
ચિત્ત તું શીદને ચિંતા ધરે?કૃષ્ણને કરવું હોય તે કરે! સ્થાવર જંગમ જડ ચેતનમાં માયાનું બળ ઠરે;સ્મરણ કર શ્રીકૃષ્ણચંદ્રનું, જન્મ મરણ ભય હરેકૃષ્ણને કરવું હોય તે કરે! દોરી સર્વની એના હાથમાં, ભરાવ્યું ડગલું ભરે;જેવો જંત્ર બજાવે જંત્રી તેવો સ્વર નીસરેકૃષ્ણને કરવું હોય તે કરે! તું અંતર ઉદ્વેગ ધરે, તેથી કારજ શું સરે?ધણીનો ધાર્યો મનસૂબો, હર બ્રહ્માથી
શબ્દ પેલે પારને તું જોઇ લે,ને પરમના સારને તું જોઇ લે. પર્ણ, ડાળી, ફૂલ, ફળ આકાર છેવૃક્ષના આધારને તું જોઇ લે. જે સ્વયં તો પર રહ્યો આ તંત્રથીએ તણા વિસ્તારને તું જોઇ લે. ભવ્યથી પણ ભવ્ય લે લયલીન છેઇશ્વરી દરબારને તું જોઇ લે. સૂક્ષ્મથી પણ સૂક્ષ્મ ખુદ તારા મહીંપુર્ણતાના દ્વારને તું જોઇ લે. ~ સંધ્યા
આ ઉષ્ણ અંધકારે મેઘલ ઉજાસ થઇને,આંખોમાં તું ઊગી જા ઘેઘૂર ઘાસ થઇને. અકબંધ કેવી રીતે રાખી શકું મને હું ?જ્યારે તું પંક્તિમાં તૂટે છે પ્રાસ થઇને. ચાલ્યું ગયું છે મૂકીને ઝળહળાટ ઘરમાં,આવ્યું હતું જે રહેવા કાળી અમાસ થઇને. સુંવાળી કામનાઓ લીંપીં દે લોહીમાં તું,આ જંગલી ફૂલોની આદિમ સુવાસ થઇને. તારું તમસ લઇને હું ખીણમાં પડ્યો
શ્વાસે શ્વાસે ચાલતી હું નામધૂન છું શૂન્યની છું સંગતે, હું ઈલ્લિયૂન છું. ચીતરું છું ચોપડાઓ ચિત્રગુપ્તના કાજથી કરતાર કેરો કારકુન છું. કર્ણનાં કુંડળ અરે ! એ કોહિનૂર શું ? આફતાબી તેજ છું, હું બેનમૂન છું. શું પ્રતીક્ષા પાનખરની કે વસંતની પદ્મપાણિએ ધર્યું હું એ પ્રસૂન છું. જ્યાં શમી છે શક્યતાઓ હર તરંગની એ તળાવે બર્ફ-થીજયું
ઝાપટામાં ઝૂમી જવાશે તો કહેશે સૌ ગલઢીએ ભાનસાન ખોયા,સણસણતા વાગી મને આ ઉંમરે ચીડવો છો ? છાંટાઓ જાવ મારા રોયા ! પૂગવા દો ઘેર મને ભમરાળાવ ! ઠૂંઠાંને કૂંપળ ફૂટવાની છે થોડી ?કોરાકટ બાગ મહીં જઇ પીટ્યા ! ભીંજવો કોઈ છોરાને વળગેલી છોડી,ડૂબતાને ડૂબાડે, તરસ્યાને તરસાવે; અળવીતરા તમ શા ન જોયા ! ડોસા તસવીરમાંથી ઓછા
સાંજુકી વેળાએ ઉઘલે બજાર, લોક ઘરભેળા થાય પરભારારે બાઈ… તું પાથરતી જાય કાં પથારા! એક તો ઉછીનું પાથરણું તારું ને માથે ઉછીનો અસબાબગાંઠમાં કાણી ય કોડી નથી ને તોય શેનો છે આટલો રુઆબ!નક્કામી ચીજોના વેપલા કરવાના શીદને જાગ્યા છે ધખારા!રે બાઈ… તું પાથરતી જાય કાં પથારા! શું રે લખીશ બાઈ… લખવાની થાશે જો આકરા જંગની
