મારી પોતાની કબર પર હું રોજ ફૂલ મૂકું છું વહેલી પરોઢના ઉજાસમાં ઊગતા સૂરજને કહું છું જો તને ચાહતી એક એકલવાયી સ્ત્રી હવે પથ્થર બની ગઇ છે તારા પ્રથમ કિરણ પર માત્ર એનો જ હક્ક છે. મધ્યરાત્રિના ચંદ્રમાના પ્રકાશમાં મારી પોતાની કબર પર ફૂલ મૂકું છું નીતરતી ચાંદનીને કહું છું જો તને ચાહતી આ એકલવાયી
પર્વત ઉપર ખીણ ઝળુંબે ખીણમાં નભ પડઘાતું આજે આ કેવું થાતું! હલ્લેસાની પાંખે ઉડે હાલકડોલક હોડી મધદરિયે જઈ ડૂબકી મારે કાંઠા પરની કોડી એક તણખલું પાંખ પ્રસારી આકાશે ઊડી જાતું આજે આ કેવું થાતું! માછલીઓની માફક લસરે ટેકરીઓનું ટોળું પંખીને પણ એમ થતું કે ક્યાં જઈ ચાંચ ઝબોળું! વૃક્ષો ખળખળ વહ્યા કરે ને તળાવ ઊભું
એક શીશીમાં પૂરી ધૂમાડો હાથથી એનો ઘા કરીએ ને ભીંત ફૂટેતો માની લઈએ એક સદીનું મોત થશે એ સાચું ! ભીંત ફૂટતાં રામ નીકળે, એક મૂરખનું નામ નીકળેઅને અશ્વનાં રસ્તા જેવું દ્રશ્ય સમયનું સાફ નીકળે….એક ઝાડનાં પાંદ સમા મનને ઓળંગી આગળ વધતાંપવનદેવને અધ્ધવચ્ચેથી કૈંક વરસની હાંફ નીકળે…. એક શીશીમાં પૂરી હાંફને, હાથથી એનો ઘા કરીએ
મારી આંખે કંકુના સૂરજ આથમ્યા… મારી વે’લ શંગારો વીરા, શગને સંકોરો રે અજવાળાં પહેરીને ઊભા શ્વાસ | મારી આંખે કંકુના સૂરજ આથમ્યા… પીળે રે પાંદે લીલા ઘોડા ડૂબ્યા; ડૂબ્યાં અલકાતાં રાજ, ડૂબ્યાં મલકાતાં કાજ રે હણહણતી મેં સાંભળી સુવાસ ! મારી આંખે કંકુના સૂરજ આથમ્યા… મને રોકે પંછાયો એક ચોકમાં; અડધા બોલે ઝાલ્યો, અડધો ઝાંઝરથી ઝાલ્યો,
કાંટે કાંટે અટકું છું ~ શૂન્ય પાલનપુરી કાંટે કાંટે અટકું છું ને ફૂલે ફૂલે ભટકું છું-!રંગ અને ફોરમની વચ્ચે મારી મહેફીલ શોધું છું. કોઇ રૂપાળા ગાલના તલ કે, કોઇ સુંવાળા જુલ્ફામાંપાગલ જઇને ક્યાં સંતાણું મુજ પ્રેમી દિલ? શોધું છું. જેમ વનેવન મૃગલું ભટકે, કસ્તૂરીની ખોજ મહીંએમ હું દ્વારે દ્વારે જઇને મારી મંઝિલ શોધું છું. મારી લીલા હું જ ન જાણું, મારું
ઋણ ~ લતા હિરાણી હું તારી ઋણી નથી પત્રથી મિલન સુધી પાંગરેલી ક્ષણોને સભર બનાવવા માટે હું તારી ઋણી નથી મારી ઊર્મિલતાને તારા ખોબામાં ઝીલી લેવા માટે હું તારી જરાય ઋણી નથી મને હંમેશા ક્ષિતિજ બતાવવા માટે હું તારી સ્હેજ પણ ઋણી નથી મને ભરચક પ્રેમ આપવા માટે પણ હવે છું હા, પૂરેપૂરી ઋણી છું
પિયરને પાણીશેરડે ભુલાઈ ગયેલાં પગલાંરંગોળી પૂરતાં આડે હાથે મૂકાઈ ગયેલા ઓરતાસંજવારી કાઢતાં કાઢતાં ક્યાં વાળી મૂકેલી સાંજોફળિયું લીંપતાં ગોરમટી માટીમાં આળખેલાં સપનાંડેલીમાં ડાબે હાથે કંકુથાપામાં પોતાને મૂકી ચાલી નીકળવું :ગાઈ દેશે બધું રાવણહથ્થો પતંગ ઊડાડતાં ક્યાંક અજાણી સીમમાં કરેલું ઉતરાણનિશાળના પાછલા વાડામાં શીમળા હેઠ ઊઝરતાં તોફાનમોંપાટ ભેગાં ધરાર ગોખાઈ ગયેલાં નામસપનામાં ક્યારેક રણકી જતી મંદિરની
વર્ષાની ધારણા કોણે આકાશથી અવનિને ઉર આ તાર સાંધિયા ?અંગુલિ વીજની કોણે આ ફેરવી શુષ્કતા વિદારતાં ગીત છેડિયાં ? … ગીતે એ થનથન નાચે છે મોરલાટહુકારે વન વન વ્યાપી રહ્યાંરૂમઝૂમ ઝરણાંઓ નાચતાંપર્વતના બંધ સૌ તૂટી ગયા….. ચારે તે આરે ભેટે સરોવરનદીઓને હાથ ના હૈયાં રહ્યાંગીતે એ વનવન સમૃદ્ધિ સાંપડીશુષ્કતા-ભુજંગપાશ તૂટી ગયા….. ગીતે એ આભમાં નાચે
મૂક વાતાયન મહીં ઊભી હતી શ્યામા. ગાલનાં અતિ સૂક્ષ્મ છિદ્રોથી પ્રવેશી લોહીની ઉષ્મા મહીં સૂતેલ આકુલતા નરી સૂર્ય સંકોરી ગયો. માધુર્ય જન્માવી ગયો. ઉન્નત સ્તનોને અંગુલિનો સ્પર્શ જેવો એવી સ્મૃતિ શી લોહીમાં થરકી ગઈ ! * ઉદરમાં અષાઢનું ઘેઘૂર આખું આભ લૈ પીંજરામાં ક્લાન્ત ને આકુલ શ્યામા જોઉં છું, નતશિર ‘કોણ છે આ કૃત્યનો કર્તા
‘તમોને વીંધી ગૈ સનન’, અવ આ આમજનનેવીંધી રહે છે બાપુ ! સતત વરસોથી,પજવતી રહેતી,નીષ્ઠાનાં શીથીલ કરતી પોત; તમનેહણ્યા એનો ના રહે કંઈ વસવસો એટલી હદે ! વછુટેલી હીંસા સનન, ગણતી જે ત્રણ, તમેભરી રાખી હૈયે ! રુધીર વહ્યું તેને પણ અહોઝીલી લીધું સાદા, શુચી વસન માંહી; થયું હશેતમોને કે હીંસા તણી કશી નીશાની નવ રહે ભુમીમાં – જે મોંઘું ઉજવી રહી સ્વાતંત્ર્ય નવલું ! તમે તો ઉચ્ચારી દઈ ફકત ‘હે રામ !’,ઉજવ્યુંઅહીંસાનું મોંઘું પરવ; પણ આ ખાસ જનનાશક્યું ઝીલી એને, કળણ બહુ ઉંડાં શબદનાં ! તમે ઝીલ્યા હૈયે ક્ષણ ક્ષણ પ્રહારો – ત્રણ નહીં !અમે એવાં એવાં,
