પગ મૂકું ત્યાં પથ વાયરો આવી અટક્યો સામે લૈ પોતાનો રથ…. ઝાડવાં એની ડાળ હલાવી, નિત કરે સ્વાગતક્યાંય રોકાવું પાલવે નહીં, હોય જે અભ્યાગતસ્હેજ કાંઠાને અડકે નદી : અડકે ત્યાં તીરથપગ મૂકું ત્યાં પથ. હોત અરે, પાષાણ તો પડ્યો હોત ત્યાં પડ્યો હોતધરતીથી નભ ઊડવા જેવું, ધૂળપણું પણ ખોતમેઘને આપે નોતરું એ તો હોંશથી હથોહથપગ
તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ?તમને યે મૉજ જરી આવે તે થયું મને ! STDની ડાળથી ટહૂકું….. હૉસ્ટેલને ? … હૉસ્ટેલ તો ફાવે છે…. જેમ કે કાંટામાં સચવાતું ફૂલતોય એ તો ઊઘડે છે… રંગભર્યું મહેકે છે…. ડાળખીમાં કરે ઝૂલાઝૂલ.ફાગણના લીલાકુંજાર કોઈ ઝાડવાનું પાન એમ થાય નહીં સૂકું……..તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ? મમ્મીબા જલસામાં ?…બાજુમાં
ઊડી ઊડી એક ચરકલડી ઊડી ~ મનોહર ત્રિવેદી ઊડી ઊડી એક ચરકલડી ઊડીને પછવાડે ઉડયું આ આંગણુંએના હરિયાળા આ પગલાની ભાતે તોઆજ લગી રાખ્યું રળિયામણું…. સીમેથી આવેલી કિરણોની પોટલીનેખોલે હળવેથી મોં સૂઝણે કોઈ સવાર એના કલરવમાં ન્હાય કદીઘરને ઘેર્યું ‘તું એના રૂસણે,દિવસો તો ઊગે ને ઝાંખા થઈ જાયપડે ઝાંખું ન એકે સંભારણું …. ઊડી ઊડી પંખી
